نویسنده : سارا کوشا/

چهار نوع جملات شرطی در انگلیسی وجود دارد. مهم است که از ساختار درست برای هر کدام از این جملات شرطی مختلف استفاده کنیم زیرا آن‌ها معانی متفاوتی را بیان می‌کنند. هنگام استفاده از حالت‌های مختلف شرطی به زمان فعل توجه کنید. از یک ویرگول بعد از عبارت if استفاده کنید زمانی که بند شرطی جلوتر از بند اصلی باشد.
جملات شرطی، اظهاراتی هستند که در مورد عوامل شناخته‌شده یا موقعیت‌های فرضی و عواقب آن بحث می‌کنند. جملات شرطی در انگلیسی حاوی یک بند شرطی هستند ( اغلب به عنوان بند if شناخته می شود ) و نتیجه آن می‌شوند.

جمله‌وارۀ نتیجه	جمله‌وارۀ شرط	کاربرد	انواع جملات شرطی
حال ساده	حال ساده	واقعیات عمومی	نوع صفر
آینده ساده	حال ساده	یک شرطِ ممکن و نتیجۀ محتملِ آن	نوع اول
شرطی حال یا شرطی حال استمراری	گذشته ساده	یک شرط فرضی و نتیجه محتملِ آن	نوع دوم
شرطی کامل یا شرطی کامل استمراری	گذشته کامل	یک شرطِ غیرواقعی در گذشته و نتیجۀ محتمل آن در زمان گذشته	نوع سوم
شرطی حال یا شرطی کامل	گذشته کامل	یک شرطی غیرواقعی در گذشته و نتیجۀ محتملِ آن در زمان حال	ترکیبی

مثال:
If a certain condition is true, then a particular result happens.
(اگر یک شرط خاص درست باشد، یک نتیجه خاص اتفاق می‌افتد.)
I would travel around the world if I won the lottery.
(به دور دنیا سفر خواهم کرد اگر در لاتاری برنده شوم.)
When water reaches 100 degrees, it boils.
(زمانی که آب به ۱۰۰ درجه می‌رسد، به جوش می‌آید.)

انواع مختلف جملات شرطی در انگلیسی کدامند؟ چهار نوع مختلف از جملات شرطی در زبان انگلیسی وجود دارد. هر یک از آن‌ها میزان متفاوتی از احتمال وقوع یک وضعیت را بیان می‌کند و یا در شرایط خاصی رخ می‌دهد.

جمله‌های شرطی نوع صفر
جمله‌های شرطی نوع اول
جمله‌های شرطی نوع دوم
جمله‌های مشروط نوع سوم

بیایید به هر یک از این انواع مختلف جملات شرطی به طور دقیق‌تر نگاه کنیم.

چگونه از نوع صفر جملات شرطی در انگلیسی استفاده کنیم؟

جملات شرطی صفر، حقایق عمومی را بیان می کنند موقعیت‌هایی که در آن‌ها یک چیز همیشه باعث چیز دیگری می‌شود. وقتی از یک شرط نوع صفر استفاده می‌کنید، در مورد یک واقعیت عمومی صحبت می‌کنید به جای یک مثال خاص از چیزی. مثال‌های زیر را در نظر بگیرید:
If you don’t brush your teeth, you get cavities
اگر دندان‌های خود را مسواک نکنید، پوسیده خواهد شد.
When people smoke cigarettes, their health suffers.
زمانی که مردم سیگار می‌کشند، سلامتی آن‌ها آسیب می‌بیند.

چند نکته برای توجه به جملات بالا وجود دارد که در نوع صفر شرطی استفاده می‌شود. اول، زمانی که از صفر شرطی استفاده می‌کنیم، زمان فعل مناسب برای استفاده در هر دو بند، زمان حال ساده است. یک اشتباه رایج این است که از زمان آینده ساده استفاده کنید.

شکل غلط جمله بالا: When people smoke cigarettes, their health will suffer .

نکته دوم اینکه، توجه داشته باشید که عبارت if و When می‌توانkد به جای یکدیگر در این جملات شرطی صفر به کار رود. به این دلیل که نتیجه همیشه یکسان خواهد بود، بنابراین مهم نیست “if” یا “when”به چه ترتیبی آورده شوند.

چگونه از جمله‌های شرطی نوع اول استفاده کنیم؟

جملات شرطی نوع اول برای بیان موقعیت‌هایی استفاده می‌شوند که در آن‌ها نتیجه محتمل است (اما تضمین نمی‌شود)که در آینده اتفاق بیفتد. به مثال‌های زیر نگاه کنید:
If you rest, you will feel better.
اگر استراحت کنید، احساس بهتری خواهید داشت.
If you set your mind to a goal, you’ll eventually achieve it.
اگر ذهن خود را روی یک هدف تنظیم کنید، در نهایت به آن دست خواهید یافت.

توجه داشته باشید که ما از این زمان فعل حال ساده موجود در عبارت if و زمان آینده ساده در بند اصلی استفاده می‌کنیم- یعنی عبارتی که نتیجه احتمالی را بیان می‌کند. این روشی است که ما نشان می‌دهیم تحت یک شرط خاص (همانطور که در این عبارت بیان می‌شود)، یک نتیجه خاص ممکن است در آینده اتفاق بیفتد. برخی از اشتباهات رایج که مردم در ساختار شرطی نوع اول مرتکب می شوند:
شکل غلط: If you will rest , you will feel better.
شکل صحیح: If you rest , you will feel better.

نکته: از زمان حال ساده در بند if استفاده کنید.
شکل غلط: If you set your mind to a goal, you eventually achieve it.
شکل درست: If you set your mind to a goal, you’ll eventually achieve it.

نکته: از جمله شرطی نوع صفر (یعنی حال ساده + حال ساده) تنها زمانی که یک نتیجه قطعی تضمین می‌شود، استفاده کنید. اگر نتیجه محتمل باشد، از نوع اول جملات شرطی در انگلیسی (یعنی حال ساده+ آینده ساده) استفاده کنید.

چگونه از نوع دوم جملات شرطی در انگلیسی استفاده کنیم؟

دومین نوع جملات شرطی برای بیان نتایجی که کاملا غیرواقعی و یا احتمالا در آینده اتفاق نخواهند افتاد، مفید هستند. مثال‌های زیر را در نظر بگیرید:

If I inherited a billion dollars, I would travel to the moon.
اگر یک میلیارد دلار به ارث بردم، به ماه سفر می‌کردم.

If I owned a zoo, I might let people interact with the animals more.
اگر من یک باغ‌وحش داشتم، اجازه می‌دادم که مردم بیشتر با حیوانات تعامل داشته باشند.

توجه داشته باشید که روش صحیح برای ساختار نوع دوم ساختار شرطی، استفاده از شرایط گذشته ساده در بند if و یک فعل کمکی )به عنوان مثال could, should, would, might) در بند اصلی(نتیجه غیر واقعی یا غیر محتمل را بیان می‌کند) می باشد. جملات زیر دو مورد از اشتباهات رایج را به هنگام استفاده از شرط نوع دوم نشان می‌دهند:
شکل غلط: If I inherit a billion dollars, I would travel to the moon.
شکل صحیح: If I inherited a billion dollars, I would travel to the moon.

نکته: هنگام به کار بردن دومین شرط، از فعل گذشته ساده در بند if استفاده کنید.

شکل غلط: If I owned a zoo, I will let people interact with the animals more.
شکل صحیح: If I owned a zoo, I might let people interact with the animals more.

نکته: از فعل کمکی معین در بند اصلی هنگام استفاده از حالت شرط نوع دوم برای بیان اینکه غیر ممکن است که نتیجه واقعا رخ دهد استفاده کنید.

چگونه از نوع سوم جملات شرطی در انگلیسی استفاده کنیم؟

از جملات شرطی نوع سوم برای توضیح این موضوع استفاده می‌شود که شرایط فعلی متفاوت می بود اگر چیزی متفاوت در گذشته رخ میداد. به مثال‌های زیر نگاه کنید:
If you had told me you needed a ride, I would have left earlier.
اگر به من گفته بودی که به سواری نیاز داشتی، زودتر می‌رفتم.

If I had cleaned the house, I could have gone to the movies.
اگر خانه را تمیز می‌کردم می‌توانستم به سینما بروم.

این جملات یک شرط را بیان می‌کنند که به اندازه کافی محتمل بوده، اما در گذشته واقعا اتفاق نیفتاده است. سخنگو در اولین جمله قادر به ترک کردن زودتر بود، اما این کار را نکرد. به همین ترتیب، سخنگو در جمله دوم قادر به تمیز کردن خانه بود، اما این کار را نکرد. اینها همه شرایطی هستند که محتمل است اما متاسفانه این اتفاق نیفتاده است.

توجه داشته باشید که هنگام استفاده از نوع سوم جملات شرطی در انگلیسی، ما از گذشته کامل در عبارت if استفاده می‌کنیم. فعل کمکی (would, could, shoud, etc) + have + شکل سوم فعل در بند اصلی وضعیت فرضی را بیان می‌کند که می توانست رخ بدهد.

این اشتباه‌ات رایج را هنگام استفاده از شرط نوع سوم در نظر بگیرید:
شکل غلط: If you would have told me you needed a ride, I would have left earlier.
شکل صحیح: If you had told me you needed a ride, I would have left earlier.
نکته: در سومین نوع جملات شرطی، از یک فعل کمکی در بند شرطی استفاده نکنید.

شکل غلط: If I had cleaned the house, I could go to the movies.
شکل صحیح: If I had cleaned the house, I could have gone to the movies.

نکته: نوع سوم جمله شرطی، وضعیتی را بیان می‌کند که در صورتی که شرایط خاصی برآورده شود ممکن بود در گذشته رخ دهد. به همین دلیل است که ما از فعل کمکی استفاده می‌کنیم.

استثناها و موارد خاص هنگام استفاده از جمله‌های شرطی

همانند بیشتر موضوعات زبان انگلیسی، جملات شرطی اغلب موارد خاصی را ارایه می‌دهند که قواعد منحصر به فرد آن ها باید اعمال شوند.

استفاده از آینده ساده در بند If

به طور کلی، آینده ساده باید تنها در بند اصلی مورد استفاده قرار گیرد. یک استثنا زمانی است که عمل در بند if بعد از عمل در بند اصلی رخ خواهد داد. برای مثال، جمله زیر را در نظر بگیرید:

If aspirin will ease my headache, I will take a couple tonight

Were to در بند If

عبارت فعلی Were to که گاهی در جملات مشروط به کار می‌رود زمانی که نتیجه محتمل یا غیر محتمل به طور خاص وحشتناک یا غیرقابل‌تصور است استفاده می شود. در این مورد، استفاده از آن برای تاکید بر این پیامد بالقوه مورد استفاده قرار می‌گیرد. این جملات را در نظر بگیرید:

If I were to be sick, I would miss another day of work.
اگر مریض می‌شدم، یک روز کاری دیگر را از دست می‌دادم.

If she were to be late again, she would have to have a conference with the manager.
اگر قرار بود دوباره دیر شود، او باید با مدیر، کنفرانس داشته باشد.

If the rent were to have been a penny more, they would not have been able to pay it.
اگر اجاره بهای آن‌ها یک پنی بیشتر بود، قادر به پرداخت آن نبودند.

توجه داشته باشید که “were to” می‌توانند برای توصیف سناریوهای فرضی در حال، آینده، و گذشته مورد استفاده قرار گیرد.

نشانه گذاری جملات شرطی

با وجود ماهیت پیچیده جملات شرطی در انگلیسی، نشانه گذاری آن‌ها واقعا ساده است!
نشانه گذاری جملات شرطی به این صورت است که:

از یک ویرگول بعد از عبارت iF استفاده کنید زمانی که بند شرطی جلوتر از بند اصلی باشد.

مثال:‌ If I’d had time, I would have cleaned the house.

اگر بند اصلی پیش از شرط باشد، دیگر نشانه گذاری لازم نیست.

مثال: I would have cleaned the house if I’d had time.