افعال to be در زبان انگلیسی خیلی اوقات جزء فعل های کمکی محسوب می شوند. در زبان انگلیسی ۵ فعل to be وجود دارد؛ ۳ فعل آن مربوط به زمان حال است و دو فعل دیگر مربوط به گذشته می شوند.

فعل های to be زمان گذشته – توبی

am
is
are

فعل am اول شخص مفرد است و فقط برای ضمیر I (به معنی من) بکار می رود. فعل is برای ضمایر سوم شخص مفرد he, she و it بکار می رود. و are دوم شخص جمع است که از آن برای ضمایر you, we و they استفاده می شود.

مطلب مرتبط: ضمایر شخصی

I am a student.

من یک دانش آموز هستم.

He is a student.

او (مذکر) یک دانش آموز است.

She is a student.

او (مونث) یک دانش آموز است.

We are students.

ما دانش آموز هستیم.

You are a student.

شما یک دانش آموز هستید.

They are students.

آنها دانش آموز هستند.
افعال to be مربوط به گذشته کدامند؟

زمان گذشته افعال to be – امید

was
were

was گذشته افعال am و is می باشد و were گذشته فعل are است.

به چند مثال توجه کنید:

They were in the park yesterday.

آنها دیروز در پارک بودند.

Ms. Ahmadi was a teacher.

خانم احمدی یک معلم بود.

I was a student.

من یک دانش آموز بودم.

منفی کردن فعل های to be

برای منفی کردن افعال to be در جملات ‘not’ را به این افعال اضافه می کنیم.

He is a student. => He is not a student.

They are happy. => They are not happy.

I am in the bank. => I am not in the bank.
استفاده از شکل های مخفف

در زبان عامیانه از این افعال به شکل مخفف استفاده می شوند. این مخفف ها به شکل زیر هستند:

am => ‘m

is => ‘s

are = ‘re

مثال

I‘m twenty years old.

من ۲۰ سال دارم.

He‘s a doctor.

او یک دکتر است.

They‘re my friends.

آنها دوستان من هستند.

She‘s not a pilot.

او یک خلبان نیست.

نحوه سوالی کردن جملات حاوی افعال to be

برای سوالی کردن این گونه جملات کافی است که افعال to be را به اول جمله بیاوریم، این گونه سوالات Yes-no questions نامیده می شوند. به مثال های زیر توجه کنید:

He is at home => Is he at home?

Yes, he is.

They are happy => Are they happy?

Yes, they are.

I am in Iran => Am I in Japan?

No, I am not.

همچنین جهت منفی کردن yes-no questions ما از دو روش می توانیم استفاده کنیم:

در روش اول که خیلی رایج تر هم هست از مخفف های منفی استفاده می کنیم.

Is he at home? => Isn’t he at home?

Are they in the class => Aren’t they in the class?

در روش دوم ما ‘not’ را بعد از فاعل قرار می دهیم. ساختار این روش به شکل زیر است (کاربرد این روش بیشتر در موقعیت های رسمی است):

not+فاعل+فعل to be

Is he at home? => Is he not at home?

Are they in the class? => Are they not in the class?