مقایسه فعل های اسمی و فعل های کمکی

فعل های اسمی – همچنین فعل های کامل- معنی ( یا اسم ) را در یک جمله انتقال می دهند، مانند:

It rained last night.
I ran fast.
I ate the entire hamburger.

اکثریت فعل ها در انگلیسی فعل های اسمی هستند . یک فعل کمکی در مقایسه به فعل اسمی، حالت یا زمان را از یک فعل دیگر در یک عبارت توضیح می دهد، مثل:

It will rain tonight.

در این جمله، فعل will به فعل rain از طریق اشاره به آینده کمک می کند. در زبان انگلیسی ، فعل های کمکی شامل موارد زیر هستند:

Is, am, are, was, were
Be, being, been
Has, have, had
Do, does, did
Will, shall, should, would
Can, could
May, might, must

مقایسه افعال کنشی و حالتی

فعل کنشی برای نشان دادن یک فعالیت ، فرآیند ، یا احساس به کار می رود، مانند موارد زیر:

I bought a new guitar.

همچنین فعل پدیده ای یا فعل اقدامی هم نامیده می شود. این ها سه نوع فعل های کنشی هستند:

فعل های موفقیتی : نشان دادن یک فعالیت که یک نقطه پایان منطقی دارد.
فعل های دستیابی : نشان دادن یک فعالیت که لحظه ای اتفاق می افتد.
فعل های فعالیت : نشان دادن یک فعالیت که می تواند برای یک دوره نامحدود انجام شود.

یک فعل حالتی- مانند be, have, know, like, own, seem, prefer, understand, belong, doubt, و hate- یک حالت، شرایط یا وضعیت را شرح می دهد، مثل:

Now I own a Gibson Explorer.
We are what we believe we are.

فعل حالتی یک حالت یا یک شرایط را برای یک فعالیت یا یک فرآیند را توضیح می دهد. می تواند یک حالت احساسی یا ذهنی را مانند یک فعالیت فیزیکی هم نشان دهد. وضعیت ها غیر قابل تغییر هستند، در حالی که طول می کشند و می توانند در یک دوره نامحدود هم به طول بیانجامد. این کلمات همچنین به عنوان فعل های حالتی نیز معروف هستند.

مقایسه افعال محدود و نامحدود

یک فعل محدود زمان را نشان می دهد و می تواند برای عبارت اصلی به کار برود، مثل:

She walked to school.

یک فعل محدود توافق یا موضوع را نشان می دهد و برای زمان به کار می رود. اگر فقط یک فعل در جمله باشد، این فعل محدود است. یک راه دیگر این است که فعل محدود می تواند خودش در یک جمله قرار بگیرد.

فعل های نامحدود از طریق زمان مشخص نمی شوند و تطبیق با یک فاعل را نشان نمی دهد. یک فعل نامحدود تمایزی را در زمان نشان نمی دهد و می تواند با یک عبارت مستقل هم وجود داشته باشد ، مثل:

While walking to school, she spotted a bluejay.

تفاوت اصلی بین محدود فعل های محدود و نامحدود ، این است که اولین انجام دهنده کار می تواند به عنوان یک ریشه عبارت مستقل یا جمله کامل کار کند، در حالی که دومی نمی تواند. مثلا:

The man runs to the store to get a gallon of milk.

کلمه runs یک فعل محدود است، زیرا با فاعل (man) تطابق دارد و زمان را مشخص می کند ( زمان حال ). کلمه get یک فعل نامحدود است زیرا با فعل تطابق ندارد و زمان را مشخص نمی کند . این یک فعل نامحدود است و بستگی به فعل (محدود) runs ندارد.

مقایسه فعل با قاعده و بی قاعده

فعل با قاعده زمان فعل را شکل می دهد، مخصوصا زمان گذشته و قسمت سوم فعل.، از طریق اضافه کردن یکی از آن ها به مجموعه، عموما پسوند های استاندارد مورد پذیرش قرار می گیرد. فعل های با قاعده از طریق اضافه کردن -d, -ed, -ing, و –s به شکل پایه فعل نشان داده می شوند ، برعکس فعل های بی قاعده که قوانین خاصی برای تغییر شکل ندارند.

اکثر فعل های انگلیسی با قاعده هستند. توضیحاتی در مورد فعل های با قاعده شامل موارد زیر است:

۱-فرم پایه و اصلی فعل: یک کلمه در دیکشنری . مانند: walk

۲-فرم –s: استفاده شده در سوم شخص مفرد و زمان حال .مانند: walks

۳-فرم –ed: استفاده شده در زمان گذشته و قسمت سوم فعل . مانند: walked

۴-فرم –ing: استفاده شده در قسمت سوم فعل . مانند: walking

فعل های با قاعده قابل حدس زدن هستند و همیشه با طرز صحبت مخاطب پیش می روند و تطابق دارند. یک فعل بی قاعده قوانین عمومی را برای شکل های فعل دنبال نمی کند. فعل ها در انگلیسی بی قاعده هستند، حتی اگر انتهای آن ها –ed وجود نداشته باشد (مانند asked یا ended) در زمان گذشته و/ یا قسمت سوم فعل.

مقایسه فعل لازم و متعدی

یک فعل متعدی مفعول دارد (یک مفعول مستقیم و گاهی اوقات مفعول غیر مستقیم):

She sells seashells.

فعل لازم مفعول مستقیم ندارد:

She sat there quietly.

این تمایز جالب است زیرا بسیاری از فعل ها هم عملکرد لازم و هم عملکرد متعدی دارند، و بستگی به این دارد که چگونه استفاده شوند . مثلا فعل break گاهی اوقات دارای یک مفعول مستقیم است (Rihanna breaks my heart) و گاهی اوقات این گونه نیست (When I hear your name, my heart breaks).

مقایسه فعل عبارتی با فعل حرف اضافه ای

فعل عبارتی یا phrasal verb، نوعی از فعل ترکیبی است که از یک فعل ( معمولا یک اقدام یا حرکت ) و یک قید حرف اضافه ای تشکیل شده است. فعل عبارتی گاهی اوقات به فعل دو بخشی (take off و ( leave out و گاهی اوقات به فعل سه بخشی هم )look up و look down on) هم معروف است.

صد ها فعل عبارتی در زبان انگلیسی وجود دارد. بسیاری از آن ها (مانند tear off، run out [of] و pull through) همراه با فعل های چند بخشی است. Linguist Angela Downing در گرامر انگلیسی اشاره می کند: در رشته های دانشگاهی، فعل های عبارتی یکی از مهم ترین ویژگی های متمایزکننده زمان حال در انگلیسی غیر رسمی است. این افعال معمولا در اصطلاحات ظاهر می شوند.

اما فعل حرف اضافه ای یک اصطلاحی است که با یک فعل و یک حرف اضافه همراه می شود تا بتواند یک فعل جدید را با معنی متمایز ایجاد کند. بعضی از نمونه های فعل های همراه با حرف اضافه مانند are for, long for, apply for, approve of, add to, resort to, result in, count on, و deal with هستند.

حرف اضافه در این افعال عموما با یک اسم یا ضمیر همراه می شوند ، بنابراین فعل های حرف اضافه ای متعدی هستند.

دیگر انواع فعل ها

از آن جایی که فعل ها فعالیت ها را شرح می دهند یا عبارات انگلیسی را نشان می دهند، جای تعجب نیست که انواع دیگری از فعل ها وجود داشته باشد که دانستن آن ها مهم است.

Catenative: این فعل ها می توانند همراه با افعال دیگر یک زنجیره یا مجموعه را تشکیل دهند. مثل ask, keep, promise, help, want, و seem.

فعل سببی یا Causative : یک فعل causative برای نشان دادن بعضی از اشخاص یا بعضی از چیزهاست که اتفاقی را رقم می زند یا به رقم زدن آن کمک می کند. نمونه هایی از آن مثل make, cause, allow, help, have, enable, keep, hold, let, force و require هستند که به فعل های معمولی و ساده هم مرتبط می باشند .

فعل ترکیبی یا Compound: یک فعل ترکیبی از دو یا چند کلمه تشکیل شده است که به عنوان یک فعل جداگانه نقش دارد. فعل های ترکیبی می تواند به عنوان یک کلمه هم باشند (housesit) یا دو کلمه که با خط فاصله (water-proof) همراه هستند.

Copular: این فعل ها نوع خاصی از فعل ارتباطی هستند که به فاعل یک جمله یا عبارت می چسبد و فاعل را تکمیل می کند. مثلا کلمه is عملرکدی مانند فعل capular در جمله دارد. “Jane is my friend” و “Jane is friendly.”.

Iterative: این فعل نشان می دهد که یک اقدام یا فعالیت تکرار می شود یا تکرار شده بوده است، مانند “Philip was kicking his sister.” .

فعل ربطی یا Linking : این فعل ها یک مفهوم برای نوعی از فعل (مانند شکلی از be یا seem) هستند که فاعل یک جمله را به کلمه یا عبارت ربط می دهد که چیزهایی در مورد موضوع می گوید. مثلا در این مثال، is یک فعل ربطی است: The boss is unhappy.

Mental-state: این فعل، فعلی با معنی مرتبط با فهمیدن، کشف کردن ، برنامه ریزی کردن و تصمیم گیری است. این فعل ها به وضعیت ذهنی مربوط می شوند که عموما برای بیرون از حوزه ارزیابی در دسترس نیستند. مثلا: Tom’s teaching ability is known by all his colleagues .

فعل گفتاری یا Performative: این فعل نوعی از فعالیت سخنی را انتقال می دهد، مانند فعل هایی مثل قول دادن، دعوت کردن، عذرخواهی کردن، پیشگویی کردن، عهد بستن، درخواست کردن، هشدار دادن، اصرار کردن و ممنوع کردن.

فعل حرف اضافه ای یا Prepositional: این فعل یک اصطلاح است که یک فعل را با یک حرف اضافه ترکیب می کند تا یک فعل جدید با معنی متمایز از فعل قبلی بسازد. مثلاcare for, long for, apply for, approve of, add to, resort to, result in, count on و deal with.

فعل گزارشی یا Reporting: این فعل ( مانند say, tell, believe, reply, respond, یا ask ) برای نشان دادن یا گفتن یک پیام یا تغییر نوع گفتاری (بدون تغییر معنی اصلی جمله) به کار می رود، مثل I highly recommend that you get a better lawyer . این فعل ها به فعل ارتباطی هم معروف هستند.